Just something

 

 

Neen, deze keer niks over mijn borduurwerken, maar iets helemaal anders. Ik hou van de herfst en zat op een bankje te wachten op de bus die me terug naar huis zou brengen na een doktersbezoek en was aan het kijken naar de blaadjes die vielen... en ik begon te denken.

 

Binnen 2 weken wordt ik 29, een stapje af van de 3 die er voor komt te staan en ik zat vandaag wat te bedenken. Ik zie mijn mama doodgraag en dat weet ze ook. Zij doet heel veel voor mij, en ik doe ook veel voor haar, maar belange niet zoveel als zij voor mij doet. En ik zou haar nooit willen missen. Als ze geen kinderen had voor haar 30ste wou ze er geen meer, en 2 weken voor ze dertig werd was ik er. Ze heeft veel zorgen aan mij, maar ik hoop ook op veel vreugde. Ergens zit ik nu op diezelfde leeftijd als zij toen en wil ik ook graag een kindje (een dochtertje, met de naam Vibeke ;-)) (neen, ik ben niet zwanger.) Ik geniet er van om samen met mama te borduren of te helpen aan een quilt. Om op een dag thuis te komen van het werk en cadeautjes (je weet wel wat, mama) in de koelkast te vinden. Of gewoon samen even door de winkelstraat te lopen. Of om samen een taart te maken. Verschillende keren heeft ze me doen schrikken en heb ik me kwaad moeten maken op haar, maar geloof me, ze heeft zich evenveel of zelfs meer kwaad moeten maken op mij.

 

Maar tegelijkertijd dacht ik ook aan mijn stiefvader die vorige week verjaard is, Cloclo zoals ik noem. Ik weet niet echt of ik veel papa zeg tegen hem, meer Cloclo, maar in mijn ogen is hij meer mijn vader dan mijn biologische vader sinds hij mee voor mij zorgt sinds mijn elfde. Mijn echte vader, de man die ervoor gezorgd heeft dat ik geboren ben is voor mij niet meer dan degene die wat zaad geleverd heeft. Voor de rest was hij er nooit voor mij, maar hij heeft me op veel manieren gebroken. Ik weet nog toen ik aan mijn stiefvader vroeg of hij nu mijn vader wou zijn als 11-jarige, en dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Maar zonder veel woorden heeft hij het toch gedaan. Wat er ook gebeurd, hij staat klaar voor mij, als mijn auto in panne staat, na een auto ongeval, als ik in het ziekenhuis rusht hij er heen met mama, me helpen verhuizen en nadat mijn ex me op straat gezet had mocht ik weer even thuis wonen...  Samen de eerste noten rapen en opeten. En daar ben ik ook dankbaar voor... al vraag ik me vaak af of hij het weet. We hebben ook vaak onze verschillen gehad, maar wie heeft dat niet?

 

In ieder geval, dit is mijn conclusie vandaag: "Any man can make a child, but it takes a special kind of man to be a dad"

 

Dankjewel mama en Cloclo :) Ik zie jullie graag :)